میگفت: برای کسی که هدفش را دو دستی میچسبد، تشویق یا تخریب، چه توفیری دارد؟
باید آنقدر قوی باشی که هیچ کنشی نتواند تاثیری روی عملکردت بگذارد.

گفتم: آدمها هرچقدر هم که قوی باشند، یک‌ جایی دست و دلشان میلرزد. گاه رفتاری سنجیده، یک رهنمود سازنده و تشویقی به جا، در انسانی متزلزل، اعجاز به پا میکند.

من هرگز، شاهد تشویق از جانب آدمهای مهم و تاثیر گذار زندگیم نبوده ام. مهم ترینشان پدرم بود که هر وقت مچم را در حال نوشتن میگرفت، فوری میگفت: «برو سر درس و مشقت، این چیزا واست نون و آب نمیشه.»
همان حرف های کلیشه وار که انزجارم را به درس و مدرسه، بیشتر میکرد.

به عقیده ی من، اراده و امیدهای نوپای انسان، چون آجرهای نیم بند دیواری هستند که با ضربه ای فرو می ریزند.