وصله خورده ام ، گشاد باشم یا تنگ فرقی نمیکند ، زانکه دیگر به پایت نمایی ندارم . آنقدر سرم به سنگ خورده است که

مقدمه : با سری که آتش گرفته به این طرف و آن طرف میدوید و کسی این شعله ها را نمیبیند . این توصیف مت

بودن همیشگی در جمع آدمهایی که حتی سلایق مشترکی با آنها نداریم ، از این محفل به آن محفل رفتن ، سر خود را با

مسیر نویسندگی من به زمان کودکی برمیگردد . آن زمان که کتابهای داستانی ام را سلاخی میکردم و عکسهایشان را در دفتری میچسباندم تا برای