حرف ها زنده اند. حرف ها نفس میکشند.وقتی از حرفی میشکنیم، یعنی حرف ها قدرتمندند.

حرف گاهی بر دل مینشیند. این یعنی که حرفها احساس دارند. حرف ها نشخوار میشوند در برهوت ذهن. حرف ها گاهی چروک میخورند تا به زبان بیایند.

حرفها سُر میخورند بر زبانهای سرخ. هر حرف را نشاید گفتن. حرف را باید مز مزه کرد. باید پخت. باید شست، باید رُفت . وآنگهی بر زبان آویخت.

حرف گاهی نیش دار است. گاهی مینوازد.حرف حتی میکُشد.