روزی که‌ تصمیم گرفتم، بخشی از نوشته هایم را علنی کنم، اضطراب ‌دیده نشدن یا بد دیده شدن، گریبان گیرم شد. تلاش فضاحت باری که

  ترسیده بود. تنش را بر زمین میکوبید. صدای سهمناک تقلاهایش را میشنیدم. وقتی چنگ بر دیوار سیمانی میکشید، تمام تنم مور مور میشد. چند

مدتیست با اصرار دستم را میگیرد و به سمت دستشویی میبرد. گاهی تمارض میکند. هدفش تنها رفتن به داخل توالت و پوشیدن آن دمپایی های

شب آهسته نزول میکند، بر در نیمه بازش میشکافد، واپسین رشته های امیدش را سایه وار میگذرد، ماه از شیارهای تاریکی میچکد بر ایوانِ زنی

داستان از این قرار است، مردی پنج سال پی در پی شخصی را مثل سایه دنبال خود میبیند. آن شخص با چتری مدام بر سرش

میگفت: برای کسی که هدفش را دو دستی میچسبد، تشویق یا تخریب، چه توفیری دارد؟ باید آنقدر قوی باشی که هیچ کنشی نتواند تاثیری روی