در پیش نویس من آنچه مشهود است، ردیف شدن جملاتیست که ترتیب خاصی ندارند. اما همیشه در جایی با هم می آمیزند.

من عادت دارم واژه ای تر و تازه را کنار بگذارم و در جای مناسبی، با متن عجین کنم.

در نوشتن پیش نویس، آزادی بی حد و حصری وجود دارد که تنها مانع نمودش، هرس کردن بی موقع است. گاهی در حین بی وقفه نوشتن، حس زیادی بودن یک جمله، دام وسوسه را پهن میکند. اینجاست که فاتحه ی متن را باید خواند.

اغلب تلاش میکنم، با صراحت تمام بنویسم. پیش نویس ها هرگز میانه ی خوبی با خود مخدوشی ندارند.

و چه وقیحند واژه هایی که پس از عزل شدن، در بازنویسی به متن برمیگردند. گویا قصد افشاگری دارند.