امروز درست ۲ماه و ۲۷ روز است که نوشته هایم را منتشر میکنم.

از وقتی آن دیو کمال طلب را به درک واصل کردم، فهمیدم که قرار نیست، همه ی کارهایم به بهترین شکل ممکن تمام شوند. همین که یک کار درست را پیوسته انجام دهم، کفایت میکند.

اکنون که پشت سرم را نگاه میکنم، میبینم که چقدر نسبت به گذشته عملگرا تر شده ام. دیگر کمتر کاری را به فردا موکول میکنم. کارهای ناتمام کمتری دارم و چقدر این عملگرایی به تمام ابعاد زندگیم، تراوش کرده است.

✨این قابل تحسین نیست؟

همیشه که نباید خویشتن را به بند ملامت کشید. گاهی باید به خود گفت: افتخار میکنم که با وجود مشکلات همیشگیت، دوام آوردی و ادامه دادی.