امروز به نکته ی مهمی درمورد خودم رسیدم. اینکه بر خلاف چیزی که تصور میکردم، اصلا آدم صبوری نیستم. یا دست کم درموقعیت هایی که باید صبوری کنم، بسیار شتاب زده عمل میکنم. مثل همین نوشتن که مسیری طولانیست و طاقت میطلبد.

اعتراف میکنم که مثل تمام نویسنده های تازه کار دلم خنج میرود برای آفریدن یک شاهکار و گاهی این غبار توهم چشمم را روی واقعیت میبندد. پس یادم باشد که هر روز با خودم تکرار کنم باید صبوری پیشه کرد، این تنها راه دوام آوردن است.