تراپیست درونم میگوید: از هیچ کس توقع نداشته باش. توقع رنج می آورد. توقع چرک میشود، روی افکارت. اینکه انتظار داشته باشی، کسی از تو حمایت کند و زبان بچرخاند به تعریف و تمجید از دستاوردهایت، ثمره اش ناامیدی و ناخالصی هدفت میشود. آن وقت برای جلو رفتن، به یک هل دادن نیاز داری. و برای عقب گرد به یک تیپا.
پس بارها با خودت تکرار کن. من در وهله ی اول، برای خودم مینویسم. برای ارضای روحم. برای اینکه نوشتن، بخشی از رسالت من است.
امروز یار نوشتیار نشدم، حیف شد. باید تماس یک دوست دیرینه را پاسخ میدادم.
به گمانم، تنها دستاوردی که از دو سال دانشگاه و تحصیل بی حاصل، نصیبم شد، همین دوستی نابی بود که بین ما شکل گرفت.