زمان، هرگز زخمی را التیام نداد. فقط به آن آب و تاب بخشید.

زمان، دردهایمان را دوا نکرد. یادمان داد چگونه مدارا کنیم.

زمان، ضرب العجل لحظه ها بود.

زمان، هرگز بهانه ی خوبی برای وقت کشی نشد.

زمان، رویاهایمان را از رنگ و رو انداخت.

زمان، در گذرش رنج را غلظت بخشید.

زمان، خاطرات را دست مالی کرد.

زمان، رخصت بزرگ شدن نداد. تنها قد کشیدنمان را دیدیم. 

زمان، با وعده ی فردا، امروز را بلعید.

بیچاره زمان، هرگز کافی به نظر نرسید.

«آنافورا»