مدتی است درگیرنوشتن داستانم اما راه به جایی نمیبرم . امروز هم نتوانستم کاری از پیش ببرم .  بهتر است مدتی بیخیالش شوم  . شایدبرخی

چه کمیابند انسان هایی که زندگی را به معنای واقعی میشناسند . یکی از این انسان های زمانه ی ما اردشیر رستمی است که این

امروز به این فکر میکردم که چرا بچه های اول خانواده نگرانی هایشان انتهایی ندارد . گاهی با خودم میگویم چرا خواهر ته تغاریم بیشتر

امروز اولین جلسه از کارگاه تمرین نوشتن برگزار شد . نوشتن طنز برای اولین بار ، گفتگو کردن با شخصیت داستانم و چنگ زدن به

وای بر روزهایی که چیزی برای نوشتن نداری و مدام از ننوشتن مینویسی. یا که ته مانده های ذهنت را زیر و رو میکنی تا

امروز به نکته ی مهمی درمورد خودم رسیدم. اینکه بر خلاف چیزی که تصور میکردم، اصلا آدم صبوری نیستم. یا دست کم درموقعیت هایی که

همه ی کارهایم مانده بود، دست و دلم به هیچ کاری نمی رفت. نیلا مثل همیشه شیطنت میکرد. صدای تلویزیون و آن برنامه کودک تکراری