جلسه ی نوشتیار شروع شده بود. مثل همیشه مردد بودم. اگر آن علامت کذایی دست را میزدم، همه چیز درست میشد. دلم میخواست در هر

زمان، هرگز زخمی را التیام نداد. فقط به آن آب و تاب بخشید. زمان، دردهایمان را دوا نکرد. یادمان داد چگونه مدارا کنیم. زمان، ضرب

چندین سال پیش فیلمی دیده بودم که برایم جذاب بود. جالب اینکه مدتیست سرسختانه دنبالش میگردم ولی این جستجو راه به جایی نمیبرد. چون که

تجربه ی نوشتن به من آموخت که واژه ها هرکدام، خلصت خاص خودشان را دارند. بعضی از آنها نرم و روانند. ناخودآگاه در متن ولو

شهر سرریز شده بود از ازدحام و سراسیمگی های بی حاصل. من به جایی میان همین شهر پناه برده بودم، که اضطراب هایم را تسلی

به صفحه ی سفید زل زده ام. میپرسم، امروز چه بنویسم؟ میگوید: از حس امروزت بگو. خود سانسوری نکن. بگذار بی حوصلگی این روزهایت، بیرون

نرم افزار گوشی در حال بروز رسانی ست. قطعا هر بار پس از آپدیت شدن، امکانات جدید و قابل توجهی به آن افزوده میشود. این

انبوه لباسها روی هم تلنبار شده اند. اوضاع کمد آشفته به نظر میرسد. این را وقتی متوجه میشوم، که کشوهایش قابل بازگشایی نیستن یا به

مدتی بود که هرروز صبح، خود را در آینه برانداز میکرد. گاهی به شیارهای پیشانیش خیره میشد و حس میکرد، عمیق تر شده اند. هرچند

از هر دری نوشته ام، چیزی در چنته ندارم. لاجرم به زخم هایم رجوع میکنم که هنوز تازه اند و دردناک. ناگاه یادم می افتد