لازم است گاهی، رها باشم. فارغ از عقلانیت، منطق، و هر چهارچوبی که این رهایی را نقض میکند. لازم است گاهی، دیوانه وار زندگی کنم.

بادبادکش را هوا کرد و گفت: خوشبختی، چیزهای به ظاهر کوچک است. گفتم: خوشبختی، هرگز دم دستی نیست. بعید به نظر میرسد. گفت: چیزهای نزدیک،

این روزها، سرم سخت، گرم نوشتن است. بیش از حد معمول درگیر شده ام. اقرار میکنم، به دام افراط افتاده ام. و شاید این افراط،

تابستان بود. و فضای دفتر خفقان آور. البته غیر از باد کولری که فقط یک سمت را خنک میکرد. مثل همیشه، کارهای انجام شده را

هم صحبت خوبی بود. میشد ساعتها با او حرف زد. لبخند ملموسی، روی گونه هایش سوار شده بود.  من فقط گوش میکردم. لبهایم را به

گاهی سرد میشوم. حس میکنم واژه ها با من چپ افتاده اند. مدتی فاصله میگیرم. ناگهان درد شروع میشود. همان درد بی درمان معروف، که