همیشه از دندانپزشکی واهمه داشتم. از صندلی عجیبش گرفته تا ابزارهای تیز و برنده ای که در برخورد با دندان صدای قرچ‌ قروچ ایجاد میکردند.

داستان درباره ی پسری نه ساله است به اسم شاتز که یک روز با تب ناشی از آنفولانزا از خواب برمی خیزد. سرمایی کاذب او

در پیش نویس من آنچه مشهود است، ردیف شدن جملاتیست که ترتیب خاصی ندارند. اما همیشه در جایی با هم می آمیزند. من عادت دارم

هرگز حس خوبی به مسابقه ی دو نداشتم. خاطرم هست که در دوران مدرسه، همیشه از مسابقات دو جا میماندم. دلیلش هم سرعت پایینم بود

از خواب که بیدار میشوم، جلوی آینه میروم و موهایم رابا همان مدل همیشگی میبندم. در آخر هم دستی روی سرم میکشم تا مطمئن شوم،

هرازگاهی از خودم میپرسم چرا کاری که انجامش از دیگران زمان کمی میگیرد، برای من تا این حد زمان بر است؟ چرا هرگز برای خودم