مدتی بود که هرروز صبح، خود را در آینه برانداز میکرد. گاهی به شیارهای پیشانیش خیره میشد و حس میکرد، عمیق تر شده اند. هرچند

از هر دری نوشته ام، چیزی در چنته ندارم. لاجرم به زخم هایم رجوع میکنم که هنوز تازه اند و دردناک. ناگاه یادم می افتد

مضطرب بودم. نتایج کنکور اعلام شده بود و مدام چک میکردم. آخرین باری که سایت را باز کردم، برق عجیبی در چشمانم نشست. من قبول

پوچی زندگی را پذیرفته ام اما هنوز تقلا میکنم برای یافتن چیزی که این پوچی را نفی کند. رمان زن در ریگ روان نمایانگر همین

دل آشوبم، نمیدانم چه مرضی به جانم افتاده است. فقط میدانم که قرار روزهای قبل را ندارم. این روزها، اگر کسی از من بپرسد دردت

آخرین باری که به کتابفروشی رفته بودم، در میان انبوه کتابها به این فکر میکردم که ای کاش فهرستی طویل از تمام دغدغه هایم در